For the Dutch Planet George Forum I wrote 10 in-depth gig reports. Here is the gig report for the excellent 25Live concert in Washington, July 2008. It was a fantastic night, George was obviously very happy with the way things were going for him in the US.
Please read on for the in-depth review (in Dutch). Don't speak Dutch? You might want to take a look at my 25Live review of 2008.
Washington: NR 100 and all is well on Planet George
De show
Ok, eerlijk zeggen. Hoeveel van jullie kunnen uit je hoofd – dus zonder nu op Youtube te spieken, lol - de naam noemen van de babysitter van de piepjonge George? Dat zijn er (hopelijk, lol) niet veel. Onze held gunde vanavond iedereen in de zaal een kijkje in zijn plakboek en nu weten meer dan tienduizend mensen dat deze dame luistert naar de illustere naam Auntie Josephine! We zagen een zwart-wit fotootje van een nog jonge Josephine met een nog veel jongere George en een van George’s zusjes. Auntie was vandaag aanwezig bij het concert en kreeg op aandringen van George een gul applaus. En hij bedankte haar later ook nog eens hartelijk. Awww moment nummer een.
Dit was de honderste show, meldde George. Enthousiast applaus natuurlijk, want ook het publiek in Washington was er helemaal klaar voor om de verloren zoon weer in de armen te sluiten. En dus waren we volgens George een crowd die zo’n honderdste show wel verdiende. Ach, mijlpaalshows zijn altijd leuk, nietwaar. Volgens George waren er bijzonder veel “special moments” deze show. Mary en ik vonden het wel meevallen al was het schattig om George in zijn herinnering aan Auntie Josephine weer een klein jongetje te zien worden. En het was ook leuk om voor Freedom uit nog even Happy Birthday te zingen met z’n allen voor een goede vriend van hem die de 28e jarig was geweest. Maar voor mij was het einde van de avond echt “special”, toen hij vlak voordat hij podium verliet nog even wat kushandjes de zaal in wierp en “ I love you” zei. Ik had nog maar een "I love you" (17 dec na Last Christmas) en een "Oh, I love you, guys" (9 juni, na Kiss my etc.) verzameld dus dat was duidelijk Awww moment nummer twee voor mij.
Het zit erop, onze Amerika- annex Georgetrip is zo goed als voorbij. Morgen nog even door Washington slenteren en dan – hup naar huis. Het waren drie fantastische concerten. Gelukkig maar, want zowel in Washington als in New York is het in de heetste maand van het jaar inderdaad onvoorstelbaar heet, ‘t was best een beetje afzien. We zouden echt gebaald hebben als de concerten maar zo-zo geweest waren. Maar zoals gezegd, het was drie maal een grote party en George ging er telkens helemaal voor. De wisselwerking tussen hem en het publiek was helemaal top.
Ook vandaag kreeg hij bij opkomst al helemaal vleugels van de energie uit de zaal. Om er geen doekjes om te winden; hij was - zeker de eerste helft - zo “ high as a kite”. Helemaal van de rem af, en heel, heel erg uitgelaten. Maar ook heel, heel erg happy en dat blijft altijd heerlijk om te zien. Eerlijk gezegd geloof ik ook niet dat zijn staat van zijn van chemische of “plantaardige” oorsprong was, het kon best eens een compleet natuurlijke high geweest zijn. Misschien omdat de shows in New York zo lekker gegaan waren en hij nu eindelijk in de ontspanning kwam. En wellicht ruikt het raspaardje nu de Amerikaanse tour zijn einde nadert de Londense stal wel. Wat het ook was dat hem zo deed genieten, hij had het echt super naar zijn zin op het podium. Vergelijkbaar met Antwerpen 2007, maar dan veel meer in contact met het publiek. Toen leek hij echt helemaal weg in zijn eigen wereldje, nu nam hij ons allemaal aan de hand mee naar Planet George. Leuke plek hoor!
Terzijde, ben ik de enige die vind dat George op zijn happy-wolk soms wel iets weg heeft van acteur David Boreanaz? In zijn gebaren en zo. Wie Boreanaz ooit heeft zien dansen in de tv-serie Angel of airguitar heeft zien spelen in de tv-serie Bones begrijpt vast wel wat ik bedoel. Niemand? Laat maar zitten dan; ik ben officieel een geek.
We starten weer eens laat, irritante laatkomers ook. George had de vaart er stevig in zitten en deed twee toegiften minder. Vandaag geen A Different Corner en ook geen Fantasy. En ook geen eindeloze prietpraat. Vonden we niet zo heel erg want we wilden de laatste metro nog halen anders werd het dokken voor een dure taxi. Wel jammer was dat het videoscherm tijdens Careless Whisper niet wilde opstarten. Het zijn nog wel zulke mooie nieuwe beelden, veel leuker dan dat beetje saaie rode scherm.
Er was absurd veel security aanwezig. Op de vloer liepen ze continu langs de rijen. Overal stond ook aangeplakt dat je niet mocht filmen en geen foto’s mocht maken. Ik had mijn camera wel tamelijk gemakkelijk binnengesmokkeld maar van al die controleurs in hun gele jasjes werd ik toch wel zenuwachtig. Het eerste stuk van de tweede helft hadden we zo’n type pal bij onze rij staan en durfde ik niet te filmen. Gelukkig kwam zijn vrouwelijke collega hem aflossen. En zij was duidelijk onder de indruk van George en ging lekker naar hem zitten kijken, in plaats van naar ons. Phew! ‘t Was echt spannend.
George was weer vrij adrem vandaag. Die Amerikanen willen nog weleens dwars door nummers heen gillen en schreeuwen, gewoon om hun bijval te tonen. Ik kan me inmmiddels helemaal voorstellen wat een hels kabaal dat moet zijn geweest tijdens zijn laatste 2 tours hier, toen zijn publiek 20 jaar jonger en dus nog schreeuweriger was. Nu wilde ze maar niet stil worden bij de start van Feeling Good. George hield ons bij de les: “Ssst, geloof me maar, dit nummer is veel beter “without screams”” Lol, lol. You tell’ em George!
De details
Ik mag graag observeren en als het om George gaat ben ik nogal een pietepeut. Dus hier een aantal pietluttige details van de shows. Trivia-kennis, zeg maar. Komt-ie.
Ik heb een paar van de Amerikaanse 25Live trucks gezien, en het zijn imposante eighteenwheelers dit keer. Ze zijn rood (cabine/chaffeursgedeelte) met wit (de laadruimte) en bijzonder discreet beschilderd. We hadden ook al 2 trucks zien staan bij Madison Square Garden maar omdat er niet met grote letters Stagetruck of zo iets opstond, twijfelde ik eraan of het wel de echte 25Live trucks waren. Maar nu we ze in Washington van dichtbij konden zien, zag je in kleine letters “Upstaging” (geloof ik, heb de foto niet bij de hand) op de rode cabine staan. In een land van schreeuwende reclames een onverwacht subtiel.
De mannetjes die de grote volgspots bedienen hoeven in Amerika niet van die circus-kunsten uit te halen. Moesten ze in Europa nog middels een wankele touwladder omhoog klimmer, hier nemen ze makkelijker – en veiliger – plaats in een soort groot bureaublok waar de volglichten op staan. Ze gespen zich vast en vervolgens wordt dat hele blok, inclusief lichtman, naar boven gehesen. Minder spectaculair dus voor de toeschouwers, maar ongetwijfeld veel prettiger voor de operators. Totdat het blok omhoog gaat, hangt het vlak boven de zijvleugels van het podium en is dan een ontzettende sta-in-het-zicht voor het publiek aan de zijkant. De eerste show waren we ons er al over aan het opwinden, tot het plotseling uit zicht verdween, lol.
De zijschermen hebben nu een bolling, terwijl het de vorige jaren meer een soort platte schilderijen waren. Belangrijk nieuws, ik weet het, lol. Enne, de pauzeklok loopt nog steeds op George-tijd, lol. Geen idee waarom hij niet gewoon 25 minuten laat aftellen, in plaats van ons zo voor de mal te willen houden.
De nieuwe videobeelden zijn echt schitterend geworden, en bijna alles is vernieuwd. Vooral indrukwekkend als de live-beelden van George door de video’s heen gemonteerd worden. Ik hoop toch zo dat er nu een live DVD geproduceerd gaat worden, zonde als al die fraaie beelden nooit meer te zien zouden zijn.
Het einde van Waiting is veranderd. Bij de laatste regel “Here I am” gaat zijn stem niet langer omhoog, maar omlaag. Het nieuwsgierig Aagje in mij zou dolgraag willen weten wat de achterliggende reden hier nu van is. Deze reeks concerten pakt hij zoveel meer hoge tonen dan vorig jaar, waarom dan juist uitgerekend deze schrappen? Bovendien sluit je Waiting toch ietsje minder triomfantelijk af, ‘t is een subtiel verschil maar het viel ons allebei op.
George laat zich nu ook zien als dirigent. Als hij zijn (openings)praatje afgerond heeft, zie je hem soms gebaren naar zijn band van “starten maar, guys”. Dat heb ik hem vorig jaar niet zien doen. Natuurlijk was hij altijd al de baas van zijn hele orkest, maar nu toont hij het meer, vind ik. Kwestie van nog meer zelfvertrouwen?
Nu het publiek noodgedwongen minder kan meezingen, heeft George andere manieren gevonden om ons er allemaal bij te betrekken. Het uitbundige “Sing for me!” is ingeruild voor de veelvuldige oproep tot meeklappen. George zegt het zelfs zo regelmatig dat het inmiddels een langgerekt woord geworden is: lesseeyouraaands!! Lol.
‘t Was drie keer betrekkelijk stil bij het intro van Too Funky. Beetje afwachtende houding van “dit nummer kennen we niet, hoor”. En dan zegt George iets over “1990” en start de melodielijn en dan barst het gejuich los. Eigenlijk het enige nummer waarbij iedereen niet meteen bij de eerste tonen razendenthousiast was.
In de fade-out van Flawless duikt George de catacomben in voor de snelle verkleedpartij voor Outside. De backup-singers nemen zijn zangpartij over en dan glipt hij achter hen langs naar beneden. De eerste keer stond ik raar te kijken, ik was aan het filmen en plotseling kon ik George in mijn zoeker nergens meer vinden. Huh? George foetsie, waar is-tie nou! LoL. Toen startte de helikopter en snapte ik waar hij naartoe was.
En ach, de camp-factor van deze setlist is beduidend minder dan die van de vorige reeksen. Het is op zich nogal discreet gedaan en het valt dus ook niet direct op. Pas bij het tweede concert kreeg ik het gevoel dat ik iets miste. ‘t Zijn allemaal kleine dingetjes bij elkaar, die de avond iets meer “mainstream” maken. Kenny wordt natuurlijk wel altijd genoemd. Maar: geen vrijheidsbeeld meer, geen JTAC, geen Anselmo, en het allerergste: geen George-in-copuniform op het grote scherm. Zijn uniform zit nog net zo gegoten als vorig jaar, maar alleen de mensen op de voorste rijen kunnen er echt van genieten want ik heb in 3 shows geen enkel beeld ervan op de schermen gezien. Als je achteraan zit, kun je, tenzij je een verrekijker hebt, dus alleen zien dat-ie iets anders aangetrokken heeft. Outside in 2007 was natuurlijk puur camp. Gelukkig zei hij wel telkens iets over gay marriage in de intro van An easier Affair, anders zou het allemaal wel erg braaf worden.
En wat ons betreft winnaar in de categorie nutteloze informatie. Die spijkerbroeken worden ook steeds strakker. Misschien is daar die pauze wel voor, om George uit de ene spijkerbroek te knippen en in de volgende te gieten. Nu alles zo superstrak zit zijn de voorkeuren van George goed te volgen. Volgens ons “prefereert” hij voor de pauze de linkerkant en na de pauze de rechterkant. En met dit dubieuze punt is het weer welletjes voor vannacht.
Tot Earls Court! Laatste show of niet, ik heb er zin in en kan niet wachten!
No comments:
Post a Comment