Please read on for the in-depth review (in Dutch). Don't speak Dutch? You might want to take a look at my 25Live review of 2008.
Het zit er op! Totdat George bedenkt dat hij nog Dubai, Australië, of <vul plaatsnaam in van laatste gerucht> wil aandoen is 25Live officieel klaar. Elke dag maar een schietgebedje doen voor een mooie live DVD met veel extra’s dan, je weet nooit of het helpt.[George Michael: Live in London is een super DVD geworden]
Dé grote vraag zaterdag was natuurlijk: kan George zich nog een keer helemaal opladen na die immense ontlading van maandagavond? Heeft-ie er nog wel energie genoeg? Gelukkig viel het antwoord mee: ja, hij wilde nog best een keertje vlammen. Direct bij zijn opkomst – met een strálend gezicht - kon je het al zien, hij had er weer helemaal zin in! Voor hem was het geen mosterd na de maaltijd, eerder een lekker soupertje. Hij liet zich de adoratie van het publiek nog een laatste keer lekker aanleunen en gaf in ruil daarvoor een super goede show weg.
Ik ben bij zowel de laatste show van 2006 als die van 2007 geweest en daar heerste echt een laatste-show sfeer. Dat was in Parken veel minder het geval, die laatste-show-van-dit-jaar-vibe was blijkbaar in Londen achtergebleven. Kwam misschien ook wel omdat George vóór de pauze nauwelijks contact maakte met het publiek Hij zong prachtig, danste enthousiast op main stage en catwalk, maar praten was er niet bij. Hij zei alleen een paar woorden voorafgaand aan An easier affair en Jesus to a Child.
In de tweede helft was hij veel prateriger. En het contact met het publiek was weer helemaal top bij de introductie van Feeling Good. Zo werd het toch nog een knaller van een afscheid.
Toen George Michael op school zat en nog gewoon Panayiotou heette was hij volgens de niet al te vleiende beschrijving van een ex-klasgenoot “a spotty little kid who was a bit odd”. Heh. Je kan je wel voorstellen dat je dan zo snel mogelijk een George Michael wil worden, het knappe is natuurlijk dat het George ook echt gelúkt is. Zo heel af en toe zie je nog een glimp van dat verlegen jongetje van toen en eerlijk gezegd vind ik dat altijd top momenten in de show.
Zaterdag was het weer even raak bij de introductie van Feeling Good. De lichten gingen wat langer uit, altijd het teken dat een extra applaus geapprecieerd zal worden. Hij was dus prima voorbereid op het enorme gejuich maar hij raakte er toch van onder de indruk. Toen ging hij verlegen met zijn voeten staan schoppen. Aww, die had ik nog niet eerder gezien! Meestal kriebelt hij als hij het even niet meer weet aan zijn neus of achter zijn linkeroor. Maar deze was dus nieuw. Schattig.
Let op, in de allerlaatste show komt George er dan toch nog achter dat als je 3 jaar tourt met een show die 25Live heet dat je dan uiteindelijk een tikkie achter loopt. Thank you for twentyseven great years!(Was hij bij Careless Whisper overigens al weer vergeten, want toen had hij het weer over twentyfive years.
The things we do for George
De nacht voor de dag van het concert was ik om 3 uur ’s nachts klaar wakker en om 5 uur ook weer. Zou het niet verstandiger zijn om alvast richting het stadium te gaan? Toch maar afgewacht tot later die ochtend en maar goed ook. Want toen we een paar uur later aankwamen zagen we daar een aantal mensen heerlijk (nou ja slapen. Een paar uur eerder komen had dus helemaal niets uitgemaakt, de eerste twaalf mensen in de rij waren er al sinds vrijdagavond. De eerste die zijn hoofd uit een slaapzak stak was Andy (burtiboy). Wat een schat van een man is dat toch. En verrrry tasty. De eerste uren bleef Mary, die een zitplaatsje had, gezellig meewachten in de rij. Het was in eerste instantie ook heel gezellig. Er was geen sprake van dronken mensen in de rij zoals in Dublin 2007. Later in de zaal werd er blijkbaar wel stevig gedronken. Mary zei dat er tijdens Careless Whisper meerdere dronken lui uit de zaal werden getild, soms nogal hardhandig.
Tussen half vijf en vijf vormden we een chaotische “rij”. Laatkomers trokken zich niets meer aan van het nummersysteem en er ontstond een grote duwende mensenmassa. Vooral de mensen met hoge nummers die toch als één van de eersten naar binnen wilden stonden ontzettend te dringen. Je kon je bij tijd en wijle niet meer bewegen en we werden bijna platgedrukt. Na een lange poos kwamen er een paar mensen van de security opdagen, maar ja, dat was toch heus te laat. Als er om uur of vier dranghekken waren geplaatst en er toezicht was geweest op het vormen van de rij was het niet zo’n puinzooi geworden. Deze mensen deden wat ze konden maar vanzelfsprekend kan je met zijn vieren niets aanrichten tegen een mensenmassa van een paar honderd man. Ze worstelden zich door de menigte heen om in ieder geval de eerste 40 nummers een groen bandje te geven. Nu maar wachten tot het zes uur was dan zouden we vast wel naar binenn mogen. Ik vond het een traumatische ervaring om zo opgesloten te zitten en ik telde de minuten tot het zes uur was.
Maar om zes uur hoorden we George soundschecken en mochten we nog steeds niet naar binnen. Security zei laconiek dat we rekening moesten houden met een “delay” van minimaal een half uur. Nog nooit ben ik zo pissig geweest op George! Omdat meneer verrekte laat is voor de soundcheck staan wij hier nog een half uur langer verdrukt te worden. Eerlijk waar, op dat moment had ik hem met genoegen een draai om zijn verwende supersterhoofd gegeven. Natuurlijk kon hij niet weten wat er buiten aan de hand was en natuurlijk moet een soundcheck gewoon goed en zorgvuldig uitgevoerd worden, maar de timing was echt buitengewoon beroerd. Eindelijk, eindelijk mochten we dan rond half zeven de gang in. Daar werden we alweer tegengehouden. Voor het eerst in een paar uur redelijk vrij adem halen. Meteen kwam de terugslag. Ik stond helemaal te rillen en te klappertanden. Het meisje naast mij stond ook helemaal te shaken. Weer wachten tot de zaal vrijgegeven werd en omdat er steeds meer mensen de gang in kwamen begon het duwen van voren af aan.
En toen naar binnen. Ik was compleet gedesorienteerd en wist niet waar ik moest gaan staan en hoe podium en catwalk zich tot elkaar verhielden. Snel maar ergens een plekje aan het hek opgezocht en gaan zitten. Maar nee, zitten aan het hek mocht absoluut niet van de security. Dat was “dangerous”. Ok, nog een paar uur hangen aan het hek dus. Dan maar snel even naar de wc nu ik eenmaal mijn plekje had. Mocht ook niet van security. Daarvoor moest je nog een kwartier wachten, tot de hele gold cirkel binnen was. Anders was het “dangerous”.
Tsja, en toen was het helemaal mis, deze onvoorstelbare hypocrisie dat naar de wc gaan “dangerous” zou zijn terwijl ik net 2 uur in een potentieel levensgevaarlijke mensenmassa opgesloten geweest had gezeten kon ik helemaal niet hebben. Complete meltdown Ik zag Andy, de security man van George de zaal inlopen en heb hem de volle laag gegeven. Dat ik het absurd vond dat er geen dranghekken geplaatst waren terwijl ze toch wisten dat ze honderden kaartjes voor de Golden Circle hadden verkocht. Dat het in de rij “dangerous” was geweest, maar dat ze ons daar compleet aan ons lot overgelaten hadden en dat ik dat onacceptabel vond. Enz. enz. Gil, gil, schreeuw, schreeuw Tsja, zijn baas was er niet om tegen te tieren en dus moest hij het ontgelden. Ik kreeg niet de indruk dat hij vaak zo woedend toegesproken was, en zeker niet door een hysterisch huilende fan.
Maar, ik moet het hem nageven, hij deed wel zijn best om er iets van te begrijpen. Hij legde uit dat ze het in 2006 ook zo gedaan hadden (nou èn!) en dat hij dacht dat ze hier niet voldoende dranghekken hadden om toezicht op een rij te kunnen houden (húúr die dan verdorie!). Ik blijf het onvoorstelbaar vinden hoe het daar toeging en ik denk nog steeds dat dit soort situaties “accidents waiting to happen” zijn. Tijdens festivals en concerten is er inmiddels veel prioriteit voor crowd control en veiligheid nadat er een aantal ongelukken gebeurd zijn. Blijkbaar moet het in zo’n rij voorafgaand aan een concert óók een keer mis gaan voordat ook hier regels voor opgesteld worden.
Weer terug aan het hek eens flink uitgehuild. Ik was behoorlijk overstuur en heb geloof ik wel wat mensen doen schrikken, sorry nog daarvoor. Ik hoorde nog: “Please stop crying or you have us all at it”. Heh! Daarna was ik een deel van de stress wel kwijt al bleef ik van binnen wél rillen. Dat was ik anderhalve dag later pas kwijt, het had er ontzettend ingehakt. Tsja, the things we do for George! Hoe dol ik ook ben op de man, er zit duidelijk wel een grens aan. Voor mij voortaan alleen nog maar early entry of Circle of Faith; een dergelijk grote mensenmassa vind ik gewoon niet gezond meer. [Blijkbaar hebben ze bij Team George ook van deze potentieel gevaarlijke situatie geleerd, de Symphonica Tour kent, net als het Amerikaanse gedeelte van 25Live, wederom alleen zitplaatsen]
Twee hoogtepunten
Wat mij betreft waren er zaterdag twee absolute hoogtepunten. De eerste was tijdens de show, de tweede uren vóór aanvang van de show. De eerste was in Too Funky.
Enfin, Burtiboy was heerlijk aan het dansen en George kwam even speciaal naar hem toe om voor hem te zingen. George: straal, straal, Burtiboy: straal straal in het kwadraat. Het was een fantastisch moment, cool en aww tegelijk.
Het tweede hoogtepunt was uren eerder, heel prozaisch op de de weg terug naar de rij na wc-bezoek. De band was aan het soundchecken, zonder George. Ze zetten Freedom in, a cappella – in close harmony. De rillingen liepen me over de rug. “Geweldig”, dacht ik, “we krijgen een heel bijzondere versie van Freedom vanavond”. Nee dus, heh. Als het om arrangementen gaat is George iemand van “if it ain’t broke don’t fix it”. Eigenlijk meer iemand van “If it ain’t broke, don’t fix it, don’t touch it, don’t even look at it”. Daarom vond ik deze flard uit de soundcheck ook zo bijzonder.
Het concert
We stonden met een heel clubje Nederlanders links bij het tweede trapje naar de catwalk. Het tongpodium was net zo breed als anders (6 banen), maar lag wel veel hoger dan normaal. Daarom waren er ook twee trapjes nodig om af te dalen naar het niveau van de catwalk. Wat jammer was dat we vanaf onze plek de twee kleine schermen waarop George continu te zien was helemaal niet konden zien. Ik wist niet beter dan dat de schermen er domweg niet waren en vond het al zo gek dat ze hem in zo’n grote zaal niet beter lieten zien. Maar Mary zei achteraf dat ze kleine schermen zo opgesteld waren dat alleen de mensen aan de zijkanten er zicht op hadden. Mensen achterin de zaal recht tegenover het podium hadden blijkbaar ook pech. Als hij dus links op de catwalk stond zat hij dus in onze blinde hoek, jammer.
Enfin, George kwam heel regelmatig op een paar meter afstand voorbij hollen op de trap. Hij kwam dan echt voorbij stuiven, want de treden op die trap waren best wel hoog en dan moet je wel een beetje tempo hebben anders lig je zo op je bakkes. Een paar keer bleef hij onder aan de trap vlak bij ons staan en kon ik hem eens goed in het gezicht kijken. Op zich natuurlijk een beetje pijnlijk dat je iemand zo aan staat te gapen. Maar ja, het is George en je bent fan en, nou ja, uiteindelijk sta je dus toch gewoon te staren.
Ik vond het een hele vreemde gewaarwording. Wel kon ik zo wat meer details zien. Zo zag ik dat zijn spijkerbroek in de eerste helft een beetje slobberig zat. Ik denk dat er dit keer niet zoveel stijfsel in de was had gezeten of misschien was er geen tijd meer geweest om het ding eens goed op te strijken. Hoe dan ook, de broek zat niet mooi glad. Bovendien is George de afgelopen twee jaar behoorlijk afgevallen. Ik neem toch aan dat zijn concertkleding destijds voor hem op maat gemaakt is, maar sindsdien is hij steeds meer een streepje geworden. Broeken en jasjes zitten inmiddels veel te ruim.
Ik snap inmiddels best dat zondag dat krukje even was blijven staan want het is hard werken voor die stagehands. Je moet echt heel alert blijven want in deze setlist zitten veel rekwisietwisselingen. Microfoonstandaardje neerzetten, minuutje later weer weghalen, krukjes neerzetten, sjouwen met de bas, krukjes weer weghalen, ’t is een heel gedoe. Maar het geeft wel vaart aan de show!
Wat hoogtepunten uit de setlist.
Father Figure
Father Figure is voor mij geen favoriet. Maar het is wel een lekker rustpunt, even checken of alles met de fotocamera goed werkt, even de zaal rondkijken etc. Ik hoef me nooit te vervelen onder Father Figure want er is genoeg te doen en te zien. Bijvoorbeeld de graphics bewonderen. Samen met de graphics van Outside (versie 2006/7, de huidige vind ik lang niet zo indrukwekkend) vind ik dit de allermooiste graphics. Ze zijn zo elegant! En de opstelling van de zangers voor het scherm is ook prachtig, ze vormen meer dan bij elk ander nummer zo’n eenheid met de videowand.
Wat ik in Earls Court al zag en nu weer bevestigd kreeg is dat de zangers speciaal bij Father Figure zo op elkaar afgestemd zijn. Absoluut gelijk brengen ze in slow motion hun microfoon naar hun gezicht om in te zetten. Geweldig!
Ondertussen zit George dan zo heerlijk dramatisch op zijn krukje te zingen. Ogen dicht, hoofdje schuin naar rechts en zijn open linkerhand met de handpalm naar de zaal toe. Zie daar de klassieke Father Figure pose En elke keer valt het me weer op wat een kleine handen George wel niet heeft. Van die lieve poezelige kleine handjes, lol. Daarbij steken die enorme schoenen altijd schril af. Aan die super grote schoenen te zien vermoedde ik altijd dat George minimaal maat 46 moest hebben. Maar uit zeer betrouwbare bron (Herma) heb ik vernomen dat George z’n voeten gewoon passen bij zijn formaat handen. Nu ik die schoenen zo vaak van heel dichtbij heb gezien kan ik alleen maar concluderen dat er een flink aantal centimeters “lift” in moet zitten, anders is het onverklaarbaar dat ze zo groot zijn.
You have been loved
Verrassend genoeg ging dit nummer heel goed voor zo’n grote zaal. Het was redelijk stil. Het blijft ontroerend. Een van de jongens van de security in de goot voor ons tussen podium en hek leek ook nogal aangedaan. Hij wreef wat in zijn ogen en ik dacht zelfs een traan te zien. Ik dach dat hij helemaal onder de indruk was van de zangkunsten van George, tot ik hem nog even aan zijn oordopjes zag prutsen Heh. Gewoon een vuiltje in het oog dus.
One more try
Dat was dus wéér blèren, maar nu gelukkig van de goede emoties. Eeuwig zonde dat deze pas dit jaar op de setlist terecht gekomen is. Zo mooi, zo intens.
Jesus to a Child
“This song is for Anselmo”. Aww, hij is nog steeds emotioneel bij JTAC. Hij mag dan tien keer popster en multimiljonair zijn, op zo’n moment is hij gewoon een kwetsbaar mens die je wel even wilt knuffelen. De late soundcheck was weer vergeven, want ja, zo gaat dat bij George. Een paar mooie nummers en ik ben weer helemaal plat.
An easier affair
An easier affair is volgens George “A song about living your life and not giving a fuck about what other peope think”. Tsja, met het leven dat George tot nu toe geleid heeft is dat natuurlijk een heel begrijpelijk sentiment. Aan de andere kant, als fan en repeat customer van het bedrijf George Michael zou ik toch wel graag zien dat George zich wat meer om zijn fans zou bekommeren. Het is duidelijk dat noch hij noch zijn management zich ook maar iets gelegen laten liggen aan de fans of de fanclub. Dat is zonde, want er zijn nu zoveel mogelijkheden die onbenut blijven. Hoe moeilijk is het nu helemaal voor het management om de fanclub in het globaal op de hoogte te houden van het doen en laten van je ster. ’t Is toch belachelijk dat de fanclub altijd van alles als laatste op de hoogte is. [En toen kwam er in 2010 een nieuwe, verbeterde fanclub site. En George ging twitteren! Probleem opgelost!]
Spinning the Wheel
Toen Spinning the Wheel uitkwam vond ik de video met George achter dat keyboardje helemaal niets aan, ik weet nog dat ik dacht “mijn hemel, wat pretentieus allemaal”, lol. Het nummer zelf vond ik wel aardig, maar ook niets meer. Maar live, jemig, live is het wat mij betreft echt een ware showstopper. Die ontzettende mooie graphics, de hele zaal die in slow motion meebeweegt, de intensiteit bij George. En George die sowieso al prachtig kan bewegen maar helemaal excelleert bij het aangeven van de zwaaibeweging. Ook zaterdag ging hij weer lekker.
Feeling Good
Feeling Good is hard op weg om één van mijn favoriete GM-tracks aller tijden te worden. Alhoewel de nummers in stijl niets op elkaar lijken, vind ik het toch een soort update van Faith. Het is ook zo’n lekker kort nummer en fun, fun, fun. En hij zingt het zo ontzettend goed, zo voluit! Je kan aan alles merken dat hij het nummer van binnen en van buiten kent en het ook zelf ook heel leuk vindt om te doen. Er zijn wel nummers in de gemiddelde 25Live setlist die hij een tikkie op routine doet en wie kan het hem kwalijk nemen na meer dan 100 shows. Maar bij Feeling Good is daar geen sprake van. Hij gooit zich er iedere keer helemaal in. Echt een topper!
Amazing
Grappig moment in de introductie van Amazing. George vraagt: “Who’s here with a partner this evening?” Als brave meisjes steken Mary en ik meters van elkaar verwijderd netjes onze hand op, samen met nog een paar mensen. De rest van de zaal zat blijkbaar nog te suffen want de respons uit de zaal was minimaal. George unverfroren: “It should be more than that! Who’s here with a partner this evening?” Luid gebrul uit de zaal. Wakker worden, mensen
Careless Whisper
OMG, die drumbeats aan het begin van Careless Whisper! Geweldig En dan direct daarna die opgetogen reactie uit de zaal.! Werkt a-l-t-ij-d! En tsja, Careless Whisper mag dan nog steeds Cheesy Mcheese zijn, maar in alle keren dat ik het live gehoord heb, heb ik nog nooit gedacht: ach, doe vanavond maar niet. En dan dat omhoog klimmende saxloopje naar de brug van het nummer. Op dat moment kan je het publiek bijna en masse diep adem horen halen voor de hoge tonen. Onze man zegt dan altijd: come on, you know you want to!n óf we willen! Zaterdag zei hij: c’mon Kopenhagen, blow me away! Ook goed! Na afloop gaf hij ons nog een lekker compliment: You’re the best singers in the world, you know that? Aww, altijd een lekkere uitsmijter George. Hier is de clip!
Freedom
De fanatiekelingen die elke show of bijna elke show geweest zijn worden weer bedankt. De mensen van de technische dienst die “this whole huge thing” (George wijst met uitgestrekte arm het hele podium aan) in stand houden krijgen op verzoek van George een fors applaus. En dan vraagt hij een lang en luid applaus voor zijn band. “I want you to make more noise than you could possible ever have thought you could make ... for my BAND!” Immens kabaal. Maar het is George nog niet genoeg. “I couldn’t have done this without these people. I’m telling you, you could not tour around the world with a better group of people. One more time. FOR MY BAND!” Aww, ik schiet weer even vol. Wat moet het een ongelooflijk eng voor hem geweest zijn om weer te gaan touren terwijl hij daar zo bang voor was. En wat heerlijk dat het dan zo goed uitgepakt heeft. Kenny gezellig mee op reis (meestal dan), zalen vol adoratie en liefde, en geweldige mensen in zijn band. Je gunt hem het zo. Als je zo spectaculair door je angst heen gaat verdien je ook een goed resultaat. You rock George!
En dan is het toch echt tijd voor de laatste Freedom. Luc krijgt nog net een handje, Saskia en ik hebben te korte armpjes, Snif, wat wou ik nu graag langer zijn. We doen nog één keer samen Freedom. Net als maandag doet hij nog een rondje catwalk zonder bril, zodat we hem even “naakt” te zien krijgen. Dan neemt hij echt een sprint richting main stage en buigt diep voor ons. Voor de laatste keer in 25Live doet hij nog iets liefs. Hij geeft een laatste klein zwaaitje, niet naar de zaal dit keer, maar naar de onderste etage van de steiger links. Zit daar Chris Cameron niet? Hoe dan ook, ik vond het een lief gebaar en zo laat hij me voor de laatste keer met een dik brok in de keel achter.
Bye George, please come back soon. 30Live?
Zaterdag was mijn 20e concert en dit is mijn 10e verslag. Daarom een addendum aan een al te lang verslag - beste shows en beste momenten.
De zes beste shows die ik heb gezien in chronologische volgorde:
- Oberhausen 2006: mijn eerste show. Wat een ervaring, George Michael, LIVE!
- Ahoy 1 november 2006: Nederlandse fan zijn crazy fans. Het wordt een overdonderend weerzien met George.
- Amsterdam Arena 26 juni 2007. Inderdaad één groot verjaardagsfeest. Lekkere sfeer, een fantastische setlist (Precious Box!) en the Birthday Song. Perfect 10!
- Dublin 1 augustus 2007: George is bijzonder goed op dreef. Mijn eerste keer aan het hek. En My Mother had a brother.
- Washington 29 juli 2008: George has FUN!
- Earls Court 25 augustus 2008: Need I say more? En nu nog een DVD van deze top show.
En hier zijn mijn 10 Golden Moments uit 20 keer 25Live. In willekeurige volgorde, want het is al zo onmogelijk om er maar een paar uit te pikken.
- Waiting – Oberhausen oktober 2006
Die eerste opkomst! Om nooit meer te vergeten. Na alle horrorverhalen in de pers zat ik er al maanden over in of die hele concertreeks überhaupt wel door zou gaan. Het ging immers toch zo vreselijk slecht met George Michael. En dan gaat het licht uit en klinkt die prachtige stem zo maar uit de luidsprekers. Twee minuten later gaat volkomen onverwacht middenin het podium een deur open en daar staat hij dan! Hij is er echt! En hij ziet er fantastisch uit. Dit is niet de junkie op zijn retour waar de kranten maar niet over uitgeschreven raken. Deze man is hot, hot, hot. En hij zingt fantastisch! - The First Time Ever – Oberhausen oktober 2006
Het was muisstil in de zaal. George zette in – en mijn hart ging open. Ik kan het niet anders beschrijven, ’t was alsof mijn hart opgengescheurd werd en ik een ondeelbaar moment alle liefde van de wereld zag en voelde. Het was een spirituele ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Prachtig, overweldigend, beangstigend. - Spinning the Wheel – Earls Court 24 augustus 2008
Zoals George zelf al zei: Incredible! (Maar die van Wembley 9 juni is een hele goede tweede. - Edge of Heaven – Wembley 9 juni 2007
Met meer dan 30.000 mensen lekker back-up zingen bij George, wie wil dat nou niet. - My mother had a brother – Dublin 1 augustus 2007
George op de toppen van zijn kunnen. Met die prachtige graphics! - Careless Whisper – Rotterdam 1 november 2006
De aller- allerbeste Careless Whisper! Nederlanders zijn goede fans! We zetten bij het intro allemaal al in. George is zo verbluft dat hij domweg vergeet zelf door te zingen. Pas halverwege het eerste couplet valt hij weer in. - Afscheid van de zaal 1 en 4 november 2006
Liefde uit de zaal, ontroering en dankbaarheid bij George. Nog steeds gaaf om te zien. - Last Christmas – Wembley Arena 17 december 200
George’s grijze glitter pak, de fake sneeuw, de meer dan cheesy kerstboom op de videowall en het zo mogelijk nog cheesier Last Christmas. Alles bij elkaar is het ’mijn beste kerstkadootje van 2006. - The Birthday Song – Amsterdam juni 2007
Misschien wel het liefste moment van heel 25Live . George wist natuurlijk best dat het publiek zijn verjaardag niet zomaar voorbij zou laten gaan. Hij had duidelijk wel iets verwacht, en zich daar ook op ingesteld. Maar toen zijn band Stevie Wonder inzette was hij oprecht verrast. Die molenwiekende armen! - Freedom – Oberhausen oktober 2006
Super zware bas, geweldig! En drie dagen na het concer ben ik nog steeds super blij en doe ik zo af en toe in huis een mini-Freedommetje. Zo maar, voor de fun. Freedom, indeed!
No comments:
Post a Comment